Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Tubulo putas dicere?

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?
Sed quae tandem ista ratio est?
Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum.
Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Illud autem ipsum qui optineri potest, quod dicitis, omnis
animi et voluptates et dolores ad corporis voluptates ac
dolores pertinere?

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;

Ut aliquid scire se gaudeant? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Duo Reges: constructio interrete. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Si longus, levis dictata sunt. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit?

Quod cum dixissent, ille contra. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Ita prorsus, inquam;

Etiam beatissimum?: Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.
Bork: Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
Bork: Recte, inquit, intellegis.

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.
Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.
De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur.

Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si illud, hoc;